Σε αφήνω ανθισμένο

Όταν κάποιος σου νοικιάζει έναν χώρο, σου νοικιάζει, βεβαίως, τα τετραγωνικά, την θέση στο χάρτη, τα ντουβάρια, τα υλικά, την κατάστασή τους – όλα υπολογίσιμα, λίγο-πολύ, και κοστολογήσιμα. Δε μπορεί, όμως, ποτέ κανείς να σου νοικιάσει αυτό που πλανιέται σαν απουσία σε έναν χώρο που έχει πια αδειάσει. Χώροι που μπορούν και να απουσιάσουν είναι ζωντανοί χώροι και δεν νοικιάζονται. Ζουν καθώς τους ζεις, στοιχειώνοντας όλα τα αποτυπώματα και ίχνη που μαρτυρούν την κατοίκησή τους. Αυτό είναι και που μένει από μια μετακόμιση· ο χώρος ως στοίχειωμα και ερείπωμα. Το σημάδι στο πάτωμα, η μουντζούρα στον τοίχο· η φθορά, παρά το υλικό· το απόν, παρά το παραμένον. Και το δεντράκι έξω από το παράθυρο; Το πιο δικό μου δένδρο σε ολόκληρη την πόλη – και πραγματικό όριο του γραφείου μου· ανυπολόγιστο και ακοστολόγητο.